Mualla Kâtip Da Vinci Publishing Yayınları'ndan çıkan “Külliyen Mavi” isimli şiir kitabına ünlü Alman Filozofu Nietzche'den bir epigrafla açılış yapmış:
“Dinmeyen, dinme bilmeyen bir şey var içimde, ses olmak istiyor.”
Kitaba başlarken alıntıladığı epigraftan ilhamla, dinmeyen bir şiir dili örüyor. İçinde aşk, yalnızlık, yabancılaşma, gelgitler, soğuk kent geceleri, çocuklar, gözyaşları, çığlıklar, ölüm, yağmur ve hayatın içindeki tüm ayrıntılar seyr-ü sefer ediyor. Şiir bir yolsa, şair de onun tutkulu bir yolcusudur. Mualla Kâtip'in şiirinde bu yolculuğa hep “ bir anda çekip gidecekmiş” hissi eşlik ediyor. İnsan bazen sadece uzaklara odaklanır. Nereye gideceği önemli değildir. Burada uzaklık, şiire kıvam veren bir şerbet gibidir. “Korktuğum şey ölüm değil/kapanırken gözlerindir.”
Acının (kapanan gözlerin) ölümden bile ağır bir yük olduğuna vurgu yaparken belki bağlanmanın aczini de bu şekilde özetliyor.
“Anlamaktan Yoruldum” demişti Fernando Pessoa… Mualla Kâtip ise “Birisi fazlaca beni anlar/ Yükü ağır” diyerek anlamanın ağırlığını bir farkındalık mevkiinde yorumluyor.
Aşk şairin sıklıkla kullandığı bir metafor. “Ne varsa aşka dair yaşanmamışlıkta kalır”
Ve yine şairin kendi sesiyle bitirelim. “Şiir biter, insan gider, sesler kalır geride…” Mualla Kâtip'in sesine kulak verin.
Bilgi İçin: 0212 515 03 33
